கொலை செய்திருப்பேன் . . . அப்பாவை

கடிந்து ஒரு வார்த்தை பேசாமல்
கோபச்சொல்லை வீசாமல்
புத்தனை விட சாந்தமான அப்பா
கதராடையோடு கம்பீரத்தை
சேர்த்தணியும் அப்பா
புகை, சிகரெட்
மது, மாமிசம் இல்லாத
அஹிம்சை அவதாரமான அப்பாவையே
பல சமயம் தாக்குகிறது
என் கோபம்

எப்படி சகித்துக்கொள்கிறார்கள் டாஸ்மாக் அப்பாவை
வேட்டி கழண்டு விழ
தெருவில் புரளும் குடிகார அப்பாவை?
வாய்ச்சொல் நாற்றமடிக்கும் அப்பாவை?
கட்டியவளைச் சந்தேகித்து அடித்து விரட்டும் அப்பாவை?
நரகல் அவதாரமான அப்பாவை?
கொலை வெறி ஏறாமல்
எப்படி சகித்துக்கொள்கிறார்கள் ?
நானாயிருந்தால் . . .
கொலை செய்திருப்பேன் டாஸ்மாக் அப்பாவை  

The crown of sweat, blood and tears!

To questions hitherto posed,

I have no answers!

To answers henceforth retorted,

I have no questions!

I soar to pinnacles yonder

Like a girl of my dreams!

I come alive akin a condor

Beheld In my enemies eyes!

I manifest the skies beyond

Cradling in my wishers grace!

I stand true to the world

Embellished with a grimy face!

I smile enmeshed with satisfaction

Bejeweled with a crown of thorns!

Am fulfilled with mirth adorned,

Lo! An infinite Kurushetra scorns!

Am born again every day

Loved absolute in my children’s laps!

Am nailed alive to the cross

Wedged In gory beasts’ traps!

Smiles embroider every grain of my visage!

A heavenly satisfaction on my grave!

I walk alone a path of bloody thorns,

Emerge triumphant in a journey of the brave!

My poems arise a new dawn within

Silence being my life’s new essence!

Sweat and tears are my new coronet!

Forever my crown through my senescence! 

My krishna is lost!

It is the month of Marghazhi
Is it not Andal's duty
To caress and cajole her Krishna?

The puranas say it
The idhikasas say it
The verses say it
The proses say it

I believe in thee! O Krishna!
Draupadi’s honor
You protected! 
Gurushethra war
You dictated! 
Truth and peace
You guarded! 
India’s pride
You safeguarded!

I needed you my Krishna
To be embraced
In your blessings

I searched for thee! O Krishna!
I searched every nook and corner
In every direction
In every place
But I couldn’t find Him. 

I called out with different names
Wishing to embrace my Krishna
But He heard me not!

Where did He go?
What did He do?

You rushed to 
Draupadi’s cries . . . 
To protect her honor 
You conferred her with clothes!

But where have you vanished now
O Krishna!

I searched for thee!
I called out to thee! 
Temples after temples
I rummaged for thee!
Alas!

I couldn’t find my Krishna
Did any of you find my Krishna? 

My Krishna is lost!
My Krishna is lost!
Was He lost dancing around
With the Gopikas?
Or while prancing around 
With Andal and Meera?
Was He immersed in 
His flute’s caresses?
Or merely snoozing 
In butter’s harnesses?

On that night of December 16th
The moment the clock struck 8
My Krishna was lost . . . 
Lost forever!

He guarded not Nirbhaya’s honor
By draping her in a saree!
He fought not a Kurushetra war
Against those terrible demons!

Maybe . . .
Just maybe
I reckon my Krishna was
Stuck up in a weekend party
Dancing in a disco

If you see Him somewhere
Please do enlighten me!

Till then all I can do
Is just lie in wait

Is writing poems 
A mere aberration?
Is writing poems
A useless occupation?
Is writing poems
A brainless distraction
To scratch my literary itch?

Will my Krishna reappear
Only when I discard my pen 
And wield my weapon?

If so . . . from here on
I will hold not my pen!
I will brandish only weapons!

This is a new Andal's new age thirupaavai!

கண்ணனைக் காணவில்லை

இது மார்கழி மாதம் 

ஆண்டாளின் வேலை 

கண்ணனைத் தொழுவது 

புராணங்கள் சொன்னது 

இதிகாசம் சொன்னது 

இலக் கியம் சொன்னது 

கண்ணனை நம்பினோர் 

கைவிடப் படார் 

திரெளபதி மானம் 

கண்ணன் காத்தது!

குருஷேத்ர யுத்தம் 

கண்ணன் காத்தது!

நீதியும் நேர்மையும் 

கண்ணன் காத்தது!

அவன்தான் இந்திய 

மானம்  காத்தது!

எனவே 

கண்ணனை வணங்க 

அவன் திசை தேடினேன் 

எந்தத் திசையிலும் காணவில்லை 

பலப்பலப் பெயரில் 

அழைத்துப்பார்தேன் 

என் குரல் அவனுக்குக் கேட்கவில்லை 

எங்கே போனான்?

என்னதான்  ஆனான்?

திரெளபதி குரலுக்கு 

ஓடோடிவந்தான் 

அவள் மானம் காக்க 

ஆடைகள் தந்தான் 

இபோது கண்ணன் எங்கே காணோம் ?

தேடிப்பார்த்தேன் 

அழைத்துப்பார்தேன் 

கோயில் கோயிலாய் 

நுழைந்தும் பார்த்தேன் 

கண்ணனைக் காணோம்! 

கண்ணனைக் காணோம்! 

ஆண்டாள் வணங்கும் 

கண்ணனைக் காணோம்! 

கோபியரோடு ஆடியிருந்தானா ?

ஆண்டாளை மீராவைக் கூடியிருந்தானா?

புல்லாங்குழல் இசையில் தன்னை மறந்தானா?

வெண்ணைதின்ற களைப்பில் உறங்கி இருந்தானா?

டிசம்பர் 16 இரவு 8 மணிக்குப் பின் 

கண்ணனைக் காணவே இல்லை!

நிர்பயாவைக் காப்பாற்ற 

கண்ணன் வரவில்லை 

நிர்பயாவைக் காப்பாற்ற 

சேலை தரவில்லை 

நிர்பயா குரல் அவனுக்குக் 

கேட்கவே இல்லை 

மிருகங்களுக்கு எதிராகக் 

குருஷேத்ர யுத்தம் 

நடத்தவே இல்லை 

ஒருவேளை  கண்ணன் 

வார இறுதிக் கேளிக்கைக்குப் போயிருக்கலாம் 

டிஸ்கோ டான்ஸ் ஆடியிருக்கலாம் 

அவனைப் பார்த்தால் சொல்லுங்கள் எனக்கு 

அதுவரை எனக்குத் தோன்றுவது இதுதான் 

கவிதையெழுதுவது கையாலாகாத்தனமா?

கவிதையெழுதுவது வெட்டி வேலையா?

கவிதையெழுதுவது அரிப்பைச் சொறிந்து கொள்ளவா?

பேனாவைத் தூக்கிப்போட்டு 

ஆயுதம் ஏந்தினால்தான் 

கண்ணன் வருவானா?

இனி நான் எழுதுகோல் ஏந்தமாட்டேன் 

ஆயுதம் ஏந்துவேன்!

கண்ணன் வருவானா?

இது புதிய ஆண்டாளின் புதிய திருப்பாவை!